WildeWoerdenClub

 

 

De WildeWoerdenClub (ill. Alex de Wolf)

 

Mannetje en vrouwtje. Ze zwommen en kwekten samen, midden in m’n vijver, tussen de bladeren. Of ze rustten aan de kant. Met een half oog open, om alles in de gaten te houden. En… elke dag maakten ze gezellig een wipje. Sinds kort zie ik mevrouw Eend nog weinig. Er komen nu steeds drie, soms vier, mannetjeseenden (= woerden) op bezoek. Dat is de WildeWoerdenClub: een clubje getrouwde en/of vrijgezelle mannetjeseenden. Ook het mannetje van Mevrouw Eend is clublid geworden. Die vier woerden stropen als hooligans de buurt af. Ze willen paren, paren en nog eens paren. Maar de meeste vrouwtjes hebben iets anders aan hun kop. Ze zitten te broeden of hebben het druk met de jonkies. Sinds kort mogen in Amsterdam-Noord eenden niet meer worden gevoerd. Door te voeren, hoeven ze geen eten te zoeken en houden de mannetjes tijd over. Uit verveling vallen ze vrouwtjes lastig, zeggen ze daar. In Wild verliefd staat het anders. Ook mannetjes die níet bijgevoerd worden, gaan met een WildeWoerdenClub op vrouwenjacht. Eenden in de paartijd doen dat altijd zo. Al eeuwen. Wel of geen brood. Bioloog Kees Moeliker, de eendenman, zei dit op een zondagochtend op de radio (Vroege Vogels) ook. ‘De woerd doet het allemaal heus niet voor de lol: hij wil nageslacht. En eenden vervelen zich nooit. Ze poetsen extra hun veren. Gelukkig woon ik in Rotterdam, waar ze nog geen eendenbeleid hebben.’ Moeliker gaat geregeld met zijn dochtertje de eendjes voeren. Hij leert haar van alles over vogels. Hij heeft helemaal gelijk: eendjes voeren hoort bij het leven. Net als de WildeWoerdenClub.